E
M
HOMBES IN DI FIIß GLEAAF
Jetz gibt´se se widder, di Bachkwetsche,
also di wilde, nit di ve´feinerde "Brühler
Zwetschgen", di meen ich nit, di aan de Bach schdehn, das
sinn´se, vun dene merr den unve´gleichliche Kwetschekuche mache
kann. Schunn mei Großmudder hot den gemacht, wenn de Oba di
Kwetsche vumm Feld mitgebracht hot. Dort schdande di unscheinbare
Kwetschebeemcher neewe aam Rand vun de Äcker. Keener hot´s ganz
Johr noén geguckt, nor im Herbscht, do hot´se de Oba gebroch.
Kwetsche werre gebroch odder geschiddelt. E`Kwetsch is
e´Gedicht. Schunn de ald Goethe hot gedicht: " Mit
höllischen Latwergen...". Un hot domit es Kwetschemus
gemeent.
Das schwarz Zeich is mei Liiblingsschmiir! Der werrd e´ganze
Daach lang ingekocht, un siwwe Ring misse im Dibbe ze sihn sein,
wo das Zeich ingekocht is, dann eerscht issér richdich un
zuckersüß! Damit bloß nix fehlt aam Geschmack muss noch
Latwerchgewerz draan. Latwerch gaabs fihjer in de Abbedeege, das
Zeich is wi Medizin!
081001a.doc