EM HOMBES IN DI FIIß GLEAAF
Jetz gibt´se se widder, di Bachkwetsche, also di wilde, nit di ve´feinerde "Brühler Zwetschgen", di meen ich nit, di aan de Bach schdehn, das sinn´se, vun dene merr den unve´gleichliche Kwetschekuche mache kann. Schunn mei Großmudder hot den gemacht, wenn de Oba di Kwetsche vumm Feld mitgebracht hot. Dort schdande di unscheinbare Kwetschebeemcher neewe aam Rand vun de Äcker. Keener hot´s ganz Johr noén geguckt, nor im Herbscht, do hot´se de Oba gebroch.
Kwetsche werre gebroch odder geschiddelt. E`Kwetsch is e´Gedicht. Schunn de ald Goethe hot gedicht: " Mit höllischen Latwergen...". Un hot domit es Kwetschemus gemeent.
Das schwarz Zeich is mei Liiblingsschmiir! Der werrd e´ganze Daach lang ingekocht, un siwwe Ring misse im Dibbe ze sihn sein, wo das Zeich ingekocht is, dann eerscht issér richdich un zuckersüß! Damit bloß nix fehlt aam Geschmack muss noch Latwerchgewerz draan. Latwerch gaabs fihjer in de Abbedeege, das Zeich is wi Medizin!


081001a.doc

zurück